Lombok en gili trawangan
Blijf op de hoogte en volg Kayleigh
16 April 2014 | Indonesië, Lombok
Lombok & Gili Trawangan
Halverwege onze stage hadden we een week vrij. Hierin zijn we met zijn 6en (Bas ging naar een vriend in Bali) naar het mooie en veel rustigere Lombok gereisd. Al toen we vanaf het vliegveld naar ons hotel in Sengigi reden was het duidelijk dat dit eiland heel anders is dan wat we tot nu toe gezien hadden. Het is nog heel ongerept en we reden wisselend langs kliffen die uitkeken op een prachtige kuststrook en door of langs het oerwoud. Af en toe reden we door een klein dorpje, maar van echt verstedelijking is hier geen sprake. Het dorp Sengigi leek vooral voor toeristen opgezet te zijn. Het was een lange straat met restaurantjes, hotels en wat kleine winkeltjes langs de kust. Bij ons hotel aangekomen bleek dit heel mooi te zijn en het ontbijt goed. Helaas weer niet echt een goede warme douche (wat wel beloofd was!) maar dit waren we inmiddels wel al gewend. Het plaatsje was relatief klein. Ook hier zagen we nog steeds meer Indonesische toeristen dan blanken en het was er (op dit moment van het jaar?) heel rustig. De eerste dag zijn we naar het strand gegaan en wat een rust! We zaten zowat alleen op het strand! S'avonds hebben we bij een van de restaurantjes heerlijk gegeten, want zoals we de hierop volgende dagen wel merkt hebben, is het er echt heel goed.
Voor de tweede dag hadden we gelijk al een tripje geboekt. met een klein vissersbootje gingen we naar een onbewoond eilandje, 2 uur varen van Lombok vandaan. Het varen op zich was al heerlijk en het eilandje was super gaaf om te zien. Ik denk dat het maximaal zo groot geweest zal zijn als een kwart van een voetbalveld. Het geeft je toch wel een beetje een ' king of the world gevoel' als je daar zo staat en om je heen kijkt en enkel oceaan ziet. Rondom het eilandje kon je best leuk snorkelen want het was heel ondiep. Een beetje jammer was dat de snorkels zo lek als een zeef waren, maar we hebben ons goed geamuseerd. Hierna gingen we op weg naar een eilandje vlakbij. Hier woonden wel enkele locals, en was een klein restaurantje waar ik de lekkerste Nasi ooit heb gegeten. En een Bintang (de Indonesische variant op Heineken bier) heb gedronken in het zonnetje op een ligbedje dat half in de zee stond. Dat was pas ontspannen! Echter werden we al snel uit ons ontspannen gevoel getrokken. Er kwam een serieuze storm aan en we moesten zo snel mogelijk weg! Toen we nog maar 5 minuten aan het varen was het al gelijk duidelijk dat er echt een heftige storm op weg was. We vaarden totaal de andere richting uit om trachten de heftige regen te ontwijken. De golven waren gigantisch! En het kleine bootje werd af en toe zo erg omhoog gegooid door een golf dat het soms zelfs helemaal los kwam voordat het terug in het water gegooid werd. Het water gutste over de boot heen en 1 van de 2 mannen van de boot was constant bezig om het water met een emmer uit het diepste punt van de boot weg te scheppen. Onze bagage hadden we angstvallig in de regenhoezen gestopt en met handdoeken omwikkeld. Het zeil dat over de bovenkant van de boot gespannen was en als dak fungeerde werd er af gehaald voor de wind. En om te zorgen dat de voorkant van de boot genoeg omhoog zou gaan om over de golven heen te komen in plaats van er onderdoor moesten we allemaal op de banken gaan staan terwijl we ons vast hielden aan het frame. Zo hebben we zeker wel een uur gevaren terwijl we met onze benen na elke golf de klap probeerden op te vangen wanneer het bootje terug op het water gesmeten werd. Toch best wel spannend, want waarschijnlijk hebben we het ergste deel van de storm maar net kunnen ontwijken en het had voor de boot waarschijnlijk niet veel heftiger moeten worden!
Gelukkig bleken zowel wij als onze bagage het overleefd te hebben en kunnen we nu terug kijken op een spannende ervaring! De dag daarna hebben we het maar even wat rustiger aangedaan en bij het eten 's avonds bleken we een fles wijn te kunnen bestellen. Nou daar hebben we even goed van genoten hoor!
De volgende dag hadden we een hele dagexcursie gepland staan. Net als de voorgaande uitstappen (op Bali) hebben we dit via een lokaal bureautje geregeld. Taxi's zijn er vrijwel niet op lombok, dus je moet al snel een auto met chauffeur huren. Voor een prikkie hadden we een grote auto met chauffeur die ons naar twee van de mooiste stranden van Lombok bracht en naar Sasak village. Eerst stopten we bij een weversdorpje. Een vrouw leidde ons rond door het dorpje en ik heb het weven van een Sarong mogen proberen! Helemaal niet moeilijk! Echter een erg tijdrovend werk. Want op 1 dag, waarop ze 8 uur werken, produceert 1 vrouw ongeveer 10 a 15 cm stof. Er werd ons verteld dat in deze dorpjes een vrouw mag trouwen op het moment dat zij kan weven, en dat wanneer wij een maand zouden blijven om de sarong af te maken wij zouden mogen huwen. Dat was echter een beetje lang, dus zijn we door gegaan naar een nog traditioneel Sasaks dorpje. Dit zijn de oorspronkelijke bewoners en zij leven hier nog in huizen net als vroeger. We hebben de huisjes ook vanbinnen mogen bekijken en veel meer dan een kookplek, uitgehouwen in steen en een bed wat dienst doet als zowel slaapplek als bank staat er niet in. In het dorpje is vrijwel iedereen aan het weven, rijst aan het drogen, of aan het koken of toeristische voorwerpen aan het verkopen. De tijd is er echt een beetje stil blijven staan. Hierna zijn we doorgereden naar Tanjung Aan, een strand in het zuiden van Lombok waar we graag heen wouden. Hoewel dit een van de minder bekende stranden is, was dit wat mij betreft met stip het mooiste strand wat we gezien hebben. Prachtig wit en zacht zand, het water zo helder als maar zijn kan en zo goed als verlaten. Wanneer je vanuit het water naar het strand keek zag je aan beide zijkanten oerwoud en/of bergen. Het was er prachtig! Hierna zijn we nog doorgereden naar het veel bekendere Kuta (naamgenoot van de bekende badplaats in Bali) wat eveneens een mooi strand was, maar vergeleken met Tanjung Aan toch minder. Na het drinken van een kokosnoot werden we niet meer met rust gelaten door een grote groep honden die de restjes uit onze kokosnoten dronken. Deze werden op hun beurt vervolgens weer weg gejaagd door een grote groep geiten. Best grappig om te zien dat een stel geiten het dan wint!
Na een dagje lekker ontspannen aan het strand hebben we toch nog een uitstap geregeld en wel naar pinkbeach (met de meiden, de mannen hielden nog een extra luierdagje). Het was wel een lange rit maar wij waren toch echt wel erg benieuwd of het strand dat door talrijke stukje van het omringende koraal zijn kleur gekregen zou moeten hebben, nu echt zo roze was. Dit bleek echter wel mee te vallen! Toen we aankwamen varen (het laatste stukje ging per boot) was onze eerste conclusie: ' Maar dit strand heeft toch geen roze zand?!' Want vanaf de boot was zelfs geen roze glinstering over het zand te zien. Eenmaal op het strand kon je echter na elke golf, wanneer het water zich terug trok een roze gloed over het natte zand zien liggen. Wanneer wij met een hand wat zand oppakten kon je inderdaad een heleboel hele kleine roze korreltjes tussen de gewone zandkorrels zien zitten. Ook vonden we een paar grotere stukjes koraal langs het strand, maar deze mag je helaas niet meenemen. Bij het enige eetstalletje op het eiland kochten we een cup noodels als lunch, om dat dit het enige verpakte was en we de rest toch niet aandurfden!
Het geen wat echter veel bijzonderder was aan deze dag was onze kennismaking met een haai tijdens het snorkelen bij de riffen die zich voor de naburige kusten bevinden. De gidsen ontdekten in een gat in het rif een vis. Lysanne en ik kregen eenmaal met de gidsen om het gat verzameld echter ineens een haai ongeveer zo groot als onszelf te zien die plots het gat uitzwom! Nou ik kan me nog precies herinneren hoe hij er uitzag want hij zwom recht op me af! Misschien heel gek maar het eerste wat door mijn hoofd schoot was de discoveryfilmpjes die ik vroeger gezien had, waarin ze altijd zeiden dat je vooral niet moest gaan zwemmen en spetteren als je een haai ziet omdat ze je dan voor een vis aan kunnen zien terwijl ze meestal niks doen. Dus ik dacht ik houd mij stil en dan zwemt hij vast verder. Maar toen ik naast me keek zag ik de mannen van de boot er als gekken van doorgaan en ik zag de haai recht op me afkomen dus won de neiging om zo snel mogelijk terug naar de boot te zwemmen het toch van het niet bewegen. Hun zouden het vast wel weten toch?! In gedachten zei ik mijn voetjes al vaarwel en de adrenaline gierde door mijn lijf toen ik weer op de boot stond. De haai was gewoon langs me weer terug weg gezwommen. Toen de boot vervolgens een paar meter verder vaarde en besloot dat we hier wel weer konden snorkelen, weigerden we om hier het water in te gaan. Uiteindelijk hebben we voor een ander strand toch nog eventjes gesnorkeld maar echt ontspannen voelde het toch nog niet. Op weg terug naar huis werd de spiegel van de auto er af gereden, we snapten al niet dat we dit nog niet eerder meegemaakt hadden want het is echt bewonderenswaardig (en eng!) hoe dicht er hier langs elkaar gereden wordt. Eenmaal in het hotel moesten we natuurlijk toch even opzoeken wat voor haai Lysanne en ik nu gezien hadden in het water en we kwamen tot de conclusie dat het een zo goed als ongevaarlijke grijze rifhaai geweest moet zijn. Toen we bij het hotel vertelde over ons avontuur vertelden ze ons dat ze ook nooit aanraden om te gaan snorkelen in die omgeving omdat er schijnbaar regelmatig haaien worden gesignaleerd.
's Avonds tijdens het eten maakten we nog iets geks mee. Een vrouw in het restaurant begon ineens heel hard te gillen en werd vervolgens door 3 mensen weggedragen omdat ze niet meer op de benen kon staan terwijl ze harde gillen slaakte en met de ogen rolde. Toen we vervolgens bij de bediening vroegen of ze oké was en of we konden helpen met iets, reageerde ze heel rustig: 'Oh no she will be okay!'. Gevolgd door de verklaring dat een geest net haar hart was binnengedrongen en dat ze daardoor pijn had. Maar dit gebeurde wel vaker en het kwam allemaal wel weer goed. Het was eigenlijk de schuld van de nieuwe gebouwen die achter het restaurant gebouwd werden. Geesten leven normaal gesproken namelijk in bomen en door alle nieuwbouw worden ze daar weggejaagd en gaan ze ronddolen. De geesten en het geloof hierin komen sowieso heel erg naar voren binnen de cultuur, maar hier zal ik later nog wel eens wat over vertellen.
Een dag later gingen we met de fastboat op weg naar Gili Trawangan. Hiervoor moesten we eerst naar een haven een half uurtje van Sengigi vandaan. De jongens hadden de dag hiervoor een nieuwe vriend gemaakt, en zijn broer wou ons wel brengen als we hem hiervoor betaalden. Nou we zijn dus bij de meest gekke idiote persoon ooit in de auto gegaan en halverwege kwamen we tot de conclusie dat hij of zat of stoned geweest moest zijn of misschien wel allebei. We hielden de hele weg ons hart vast. Eenmaal bij de boot stonden we in 6,5 min alweer aan de overkant, op het 2 bij 3 km grote Gili Trawangan.
Danny, Elroy en Lysanne gingen hier voor hun PADI (duikcertificaat) en ik besloot een discovery duik te doen. Normaal gesproken houdt dit in dat je 1 duik gaat doen onder begeleiding en dat alles voor je gedaan en ingesteld wordt. Omdat de anderen echter voor hun certificaat gingen mocht ik voor de prijs van de discovery de hele dag met hun mee. We hadden 's ochtends eerst les in het zwembad. Hoe je moest dalen en stijgen in het water, je bril onder water kon legen als er water in kwam, en wat te doen wanneer je bril afgaat of het apparaat waar je adem door haalt uit je mond valt. Het klaren (druk afhalen) van je oren en de handgebaren om te communiceren onder water. Hierdoor mocht ik toen we in de middag gingen duiken alles helemaal zelf doen. Dit was echt super gaaf! En wat was het mooi! Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou zijn maar je zit echt helemaal in een andere wereld. We zijn tot 8 meter diep gegaan en wanneer je naar boven kijkt en je ziet waar het wateroppervlak boven je stopt geeft dit een heel machtig gevoel. We hadden overigens heel erg geluk want al gelijk kwamen we een school bumpheadfishes tegen. Een bepaalde soort pappegaaivissen van max 2 meter lang met een bult op hun hoofd alsof ze tegen een muur gezwommen zijn. Deze laten zich maar af en toe zien rond volle maan dus wij hadden heel veel geluk om ze tegen te komen. Verder zagen we 4 grote schildpadden, een schorpioenvis, finding nemo visjes en nog een heleboel ander mooie en bijzondere vissen. We zijn een uur onder water geweest maar het was zo om! Stiekem ben ik hierna toch nog wel een paar keer een beetje jaloers geweest op de cursus van de rest! Verder hebben we elke avond lekker gegeten en kon je werkelijk overal loungen langs het strand. De eerste avond was er een groot feest waar we naartoe geweest zijn maar ik heb nog nooit zo veel gekke mensen bij elkaar gezien. Werkelijk alle drugs is volgens mij op Gili Trawangan te krijgen want er werd ons constant wel wat aangeboden en dit was ook duidelijk te merken aan een groot deel van de feestgangers. Misschien mede doordat er geen politie op het eiland is? Mijn indruk van het eiland is dat het toch vooral een feesteiland is. Je ziet er bijna alleen maar toeristen, overal kan je snorkel materiaal huren, staan er duikscholen en loungetenten aan het strand. Er zijn geen auto's op het eiland maar je kan een fiets huren of met paard en kar van de ene kant naar de andere gaan. De wegen zijn niet echt wegen maar hobbelige zandpadjes waar de rijtuigen met flinke vaart over heen en weer hobbelen. Bij de restaurantjes en cafeetjes staan wisselend ligbedjes of zitzakken waar je met gemak een hele middag kan zitten en overal staan er cocktails op de kaart. De mensen die hier komen zijn voor het grootste deel feestvierders, backpackers en duikliefhebbers. Aan een kant van het eiland bevinden zich luxe resorts terwijl aan de andere kant vooral erg minimalistische guesthouses de boventoon voeren. Geweldig was toen we bij een van de restaurantjes een echte goede caesar salade tegen kwamen. Daar hebben we van gesmuld! Echte parmezaanse kaas, verse dressing, zelfgemaakte croutons, spekjes, heerlijk! Nooit verwacht dat dit de dingen zouden zijn die ik zou gaan missen. Op onze laatste dag moesten we eerst terug naar Lombok om van daar uit terug te vliegen naar Surabaya. Hiervoor moesten we nog een hotelletje zoeken in een plekje vlak bij de luchthaven. Doordat er niet veel van accommodatie was moesten we in een echte budgetaccommodatie overnachten. Schimmel over heel de muren, geen normale badkamer (wateremmertje maar geen douche) en een dikke laag stof op alles. Vervolgens hebben we een handdoek over het kussen heen gewikkeld, onszelf in de lakenzakken gerold en de klamboe over het hoofdbord van het bed gehangen bij gebrek aan plek om op te hangen. Moet een heel grappig zicht geweest zijn! Na een paar uurtjes slaap was het alweer tijd om op te staan want we vlogen al vroeg in de ochtend terug naar Surabaya
Halverwege onze stage hadden we een week vrij. Hierin zijn we met zijn 6en (Bas ging naar een vriend in Bali) naar het mooie en veel rustigere Lombok gereisd. Al toen we vanaf het vliegveld naar ons hotel in Sengigi reden was het duidelijk dat dit eiland heel anders is dan wat we tot nu toe gezien hadden. Het is nog heel ongerept en we reden wisselend langs kliffen die uitkeken op een prachtige kuststrook en door of langs het oerwoud. Af en toe reden we door een klein dorpje, maar van echt verstedelijking is hier geen sprake. Het dorp Sengigi leek vooral voor toeristen opgezet te zijn. Het was een lange straat met restaurantjes, hotels en wat kleine winkeltjes langs de kust. Bij ons hotel aangekomen bleek dit heel mooi te zijn en het ontbijt goed. Helaas weer niet echt een goede warme douche (wat wel beloofd was!) maar dit waren we inmiddels wel al gewend. Het plaatsje was relatief klein. Ook hier zagen we nog steeds meer Indonesische toeristen dan blanken en het was er (op dit moment van het jaar?) heel rustig. De eerste dag zijn we naar het strand gegaan en wat een rust! We zaten zowat alleen op het strand! S'avonds hebben we bij een van de restaurantjes heerlijk gegeten, want zoals we de hierop volgende dagen wel merkt hebben, is het er echt heel goed.
Voor de tweede dag hadden we gelijk al een tripje geboekt. met een klein vissersbootje gingen we naar een onbewoond eilandje, 2 uur varen van Lombok vandaan. Het varen op zich was al heerlijk en het eilandje was super gaaf om te zien. Ik denk dat het maximaal zo groot geweest zal zijn als een kwart van een voetbalveld. Het geeft je toch wel een beetje een ' king of the world gevoel' als je daar zo staat en om je heen kijkt en enkel oceaan ziet. Rondom het eilandje kon je best leuk snorkelen want het was heel ondiep. Een beetje jammer was dat de snorkels zo lek als een zeef waren, maar we hebben ons goed geamuseerd. Hierna gingen we op weg naar een eilandje vlakbij. Hier woonden wel enkele locals, en was een klein restaurantje waar ik de lekkerste Nasi ooit heb gegeten. En een Bintang (de Indonesische variant op Heineken bier) heb gedronken in het zonnetje op een ligbedje dat half in de zee stond. Dat was pas ontspannen! Echter werden we al snel uit ons ontspannen gevoel getrokken. Er kwam een serieuze storm aan en we moesten zo snel mogelijk weg! Toen we nog maar 5 minuten aan het varen was het al gelijk duidelijk dat er echt een heftige storm op weg was. We vaarden totaal de andere richting uit om trachten de heftige regen te ontwijken. De golven waren gigantisch! En het kleine bootje werd af en toe zo erg omhoog gegooid door een golf dat het soms zelfs helemaal los kwam voordat het terug in het water gegooid werd. Het water gutste over de boot heen en 1 van de 2 mannen van de boot was constant bezig om het water met een emmer uit het diepste punt van de boot weg te scheppen. Onze bagage hadden we angstvallig in de regenhoezen gestopt en met handdoeken omwikkeld. Het zeil dat over de bovenkant van de boot gespannen was en als dak fungeerde werd er af gehaald voor de wind. En om te zorgen dat de voorkant van de boot genoeg omhoog zou gaan om over de golven heen te komen in plaats van er onderdoor moesten we allemaal op de banken gaan staan terwijl we ons vast hielden aan het frame. Zo hebben we zeker wel een uur gevaren terwijl we met onze benen na elke golf de klap probeerden op te vangen wanneer het bootje terug op het water gesmeten werd. Toch best wel spannend, want waarschijnlijk hebben we het ergste deel van de storm maar net kunnen ontwijken en het had voor de boot waarschijnlijk niet veel heftiger moeten worden!
Gelukkig bleken zowel wij als onze bagage het overleefd te hebben en kunnen we nu terug kijken op een spannende ervaring! De dag daarna hebben we het maar even wat rustiger aangedaan en bij het eten 's avonds bleken we een fles wijn te kunnen bestellen. Nou daar hebben we even goed van genoten hoor!
De volgende dag hadden we een hele dagexcursie gepland staan. Net als de voorgaande uitstappen (op Bali) hebben we dit via een lokaal bureautje geregeld. Taxi's zijn er vrijwel niet op lombok, dus je moet al snel een auto met chauffeur huren. Voor een prikkie hadden we een grote auto met chauffeur die ons naar twee van de mooiste stranden van Lombok bracht en naar Sasak village. Eerst stopten we bij een weversdorpje. Een vrouw leidde ons rond door het dorpje en ik heb het weven van een Sarong mogen proberen! Helemaal niet moeilijk! Echter een erg tijdrovend werk. Want op 1 dag, waarop ze 8 uur werken, produceert 1 vrouw ongeveer 10 a 15 cm stof. Er werd ons verteld dat in deze dorpjes een vrouw mag trouwen op het moment dat zij kan weven, en dat wanneer wij een maand zouden blijven om de sarong af te maken wij zouden mogen huwen. Dat was echter een beetje lang, dus zijn we door gegaan naar een nog traditioneel Sasaks dorpje. Dit zijn de oorspronkelijke bewoners en zij leven hier nog in huizen net als vroeger. We hebben de huisjes ook vanbinnen mogen bekijken en veel meer dan een kookplek, uitgehouwen in steen en een bed wat dienst doet als zowel slaapplek als bank staat er niet in. In het dorpje is vrijwel iedereen aan het weven, rijst aan het drogen, of aan het koken of toeristische voorwerpen aan het verkopen. De tijd is er echt een beetje stil blijven staan. Hierna zijn we doorgereden naar Tanjung Aan, een strand in het zuiden van Lombok waar we graag heen wouden. Hoewel dit een van de minder bekende stranden is, was dit wat mij betreft met stip het mooiste strand wat we gezien hebben. Prachtig wit en zacht zand, het water zo helder als maar zijn kan en zo goed als verlaten. Wanneer je vanuit het water naar het strand keek zag je aan beide zijkanten oerwoud en/of bergen. Het was er prachtig! Hierna zijn we nog doorgereden naar het veel bekendere Kuta (naamgenoot van de bekende badplaats in Bali) wat eveneens een mooi strand was, maar vergeleken met Tanjung Aan toch minder. Na het drinken van een kokosnoot werden we niet meer met rust gelaten door een grote groep honden die de restjes uit onze kokosnoten dronken. Deze werden op hun beurt vervolgens weer weg gejaagd door een grote groep geiten. Best grappig om te zien dat een stel geiten het dan wint!
Na een dagje lekker ontspannen aan het strand hebben we toch nog een uitstap geregeld en wel naar pinkbeach (met de meiden, de mannen hielden nog een extra luierdagje). Het was wel een lange rit maar wij waren toch echt wel erg benieuwd of het strand dat door talrijke stukje van het omringende koraal zijn kleur gekregen zou moeten hebben, nu echt zo roze was. Dit bleek echter wel mee te vallen! Toen we aankwamen varen (het laatste stukje ging per boot) was onze eerste conclusie: ' Maar dit strand heeft toch geen roze zand?!' Want vanaf de boot was zelfs geen roze glinstering over het zand te zien. Eenmaal op het strand kon je echter na elke golf, wanneer het water zich terug trok een roze gloed over het natte zand zien liggen. Wanneer wij met een hand wat zand oppakten kon je inderdaad een heleboel hele kleine roze korreltjes tussen de gewone zandkorrels zien zitten. Ook vonden we een paar grotere stukjes koraal langs het strand, maar deze mag je helaas niet meenemen. Bij het enige eetstalletje op het eiland kochten we een cup noodels als lunch, om dat dit het enige verpakte was en we de rest toch niet aandurfden!
Het geen wat echter veel bijzonderder was aan deze dag was onze kennismaking met een haai tijdens het snorkelen bij de riffen die zich voor de naburige kusten bevinden. De gidsen ontdekten in een gat in het rif een vis. Lysanne en ik kregen eenmaal met de gidsen om het gat verzameld echter ineens een haai ongeveer zo groot als onszelf te zien die plots het gat uitzwom! Nou ik kan me nog precies herinneren hoe hij er uitzag want hij zwom recht op me af! Misschien heel gek maar het eerste wat door mijn hoofd schoot was de discoveryfilmpjes die ik vroeger gezien had, waarin ze altijd zeiden dat je vooral niet moest gaan zwemmen en spetteren als je een haai ziet omdat ze je dan voor een vis aan kunnen zien terwijl ze meestal niks doen. Dus ik dacht ik houd mij stil en dan zwemt hij vast verder. Maar toen ik naast me keek zag ik de mannen van de boot er als gekken van doorgaan en ik zag de haai recht op me afkomen dus won de neiging om zo snel mogelijk terug naar de boot te zwemmen het toch van het niet bewegen. Hun zouden het vast wel weten toch?! In gedachten zei ik mijn voetjes al vaarwel en de adrenaline gierde door mijn lijf toen ik weer op de boot stond. De haai was gewoon langs me weer terug weg gezwommen. Toen de boot vervolgens een paar meter verder vaarde en besloot dat we hier wel weer konden snorkelen, weigerden we om hier het water in te gaan. Uiteindelijk hebben we voor een ander strand toch nog eventjes gesnorkeld maar echt ontspannen voelde het toch nog niet. Op weg terug naar huis werd de spiegel van de auto er af gereden, we snapten al niet dat we dit nog niet eerder meegemaakt hadden want het is echt bewonderenswaardig (en eng!) hoe dicht er hier langs elkaar gereden wordt. Eenmaal in het hotel moesten we natuurlijk toch even opzoeken wat voor haai Lysanne en ik nu gezien hadden in het water en we kwamen tot de conclusie dat het een zo goed als ongevaarlijke grijze rifhaai geweest moet zijn. Toen we bij het hotel vertelde over ons avontuur vertelden ze ons dat ze ook nooit aanraden om te gaan snorkelen in die omgeving omdat er schijnbaar regelmatig haaien worden gesignaleerd.
's Avonds tijdens het eten maakten we nog iets geks mee. Een vrouw in het restaurant begon ineens heel hard te gillen en werd vervolgens door 3 mensen weggedragen omdat ze niet meer op de benen kon staan terwijl ze harde gillen slaakte en met de ogen rolde. Toen we vervolgens bij de bediening vroegen of ze oké was en of we konden helpen met iets, reageerde ze heel rustig: 'Oh no she will be okay!'. Gevolgd door de verklaring dat een geest net haar hart was binnengedrongen en dat ze daardoor pijn had. Maar dit gebeurde wel vaker en het kwam allemaal wel weer goed. Het was eigenlijk de schuld van de nieuwe gebouwen die achter het restaurant gebouwd werden. Geesten leven normaal gesproken namelijk in bomen en door alle nieuwbouw worden ze daar weggejaagd en gaan ze ronddolen. De geesten en het geloof hierin komen sowieso heel erg naar voren binnen de cultuur, maar hier zal ik later nog wel eens wat over vertellen.
Een dag later gingen we met de fastboat op weg naar Gili Trawangan. Hiervoor moesten we eerst naar een haven een half uurtje van Sengigi vandaan. De jongens hadden de dag hiervoor een nieuwe vriend gemaakt, en zijn broer wou ons wel brengen als we hem hiervoor betaalden. Nou we zijn dus bij de meest gekke idiote persoon ooit in de auto gegaan en halverwege kwamen we tot de conclusie dat hij of zat of stoned geweest moest zijn of misschien wel allebei. We hielden de hele weg ons hart vast. Eenmaal bij de boot stonden we in 6,5 min alweer aan de overkant, op het 2 bij 3 km grote Gili Trawangan.
Danny, Elroy en Lysanne gingen hier voor hun PADI (duikcertificaat) en ik besloot een discovery duik te doen. Normaal gesproken houdt dit in dat je 1 duik gaat doen onder begeleiding en dat alles voor je gedaan en ingesteld wordt. Omdat de anderen echter voor hun certificaat gingen mocht ik voor de prijs van de discovery de hele dag met hun mee. We hadden 's ochtends eerst les in het zwembad. Hoe je moest dalen en stijgen in het water, je bril onder water kon legen als er water in kwam, en wat te doen wanneer je bril afgaat of het apparaat waar je adem door haalt uit je mond valt. Het klaren (druk afhalen) van je oren en de handgebaren om te communiceren onder water. Hierdoor mocht ik toen we in de middag gingen duiken alles helemaal zelf doen. Dit was echt super gaaf! En wat was het mooi! Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou zijn maar je zit echt helemaal in een andere wereld. We zijn tot 8 meter diep gegaan en wanneer je naar boven kijkt en je ziet waar het wateroppervlak boven je stopt geeft dit een heel machtig gevoel. We hadden overigens heel erg geluk want al gelijk kwamen we een school bumpheadfishes tegen. Een bepaalde soort pappegaaivissen van max 2 meter lang met een bult op hun hoofd alsof ze tegen een muur gezwommen zijn. Deze laten zich maar af en toe zien rond volle maan dus wij hadden heel veel geluk om ze tegen te komen. Verder zagen we 4 grote schildpadden, een schorpioenvis, finding nemo visjes en nog een heleboel ander mooie en bijzondere vissen. We zijn een uur onder water geweest maar het was zo om! Stiekem ben ik hierna toch nog wel een paar keer een beetje jaloers geweest op de cursus van de rest! Verder hebben we elke avond lekker gegeten en kon je werkelijk overal loungen langs het strand. De eerste avond was er een groot feest waar we naartoe geweest zijn maar ik heb nog nooit zo veel gekke mensen bij elkaar gezien. Werkelijk alle drugs is volgens mij op Gili Trawangan te krijgen want er werd ons constant wel wat aangeboden en dit was ook duidelijk te merken aan een groot deel van de feestgangers. Misschien mede doordat er geen politie op het eiland is? Mijn indruk van het eiland is dat het toch vooral een feesteiland is. Je ziet er bijna alleen maar toeristen, overal kan je snorkel materiaal huren, staan er duikscholen en loungetenten aan het strand. Er zijn geen auto's op het eiland maar je kan een fiets huren of met paard en kar van de ene kant naar de andere gaan. De wegen zijn niet echt wegen maar hobbelige zandpadjes waar de rijtuigen met flinke vaart over heen en weer hobbelen. Bij de restaurantjes en cafeetjes staan wisselend ligbedjes of zitzakken waar je met gemak een hele middag kan zitten en overal staan er cocktails op de kaart. De mensen die hier komen zijn voor het grootste deel feestvierders, backpackers en duikliefhebbers. Aan een kant van het eiland bevinden zich luxe resorts terwijl aan de andere kant vooral erg minimalistische guesthouses de boventoon voeren. Geweldig was toen we bij een van de restaurantjes een echte goede caesar salade tegen kwamen. Daar hebben we van gesmuld! Echte parmezaanse kaas, verse dressing, zelfgemaakte croutons, spekjes, heerlijk! Nooit verwacht dat dit de dingen zouden zijn die ik zou gaan missen. Op onze laatste dag moesten we eerst terug naar Lombok om van daar uit terug te vliegen naar Surabaya. Hiervoor moesten we nog een hotelletje zoeken in een plekje vlak bij de luchthaven. Doordat er niet veel van accommodatie was moesten we in een echte budgetaccommodatie overnachten. Schimmel over heel de muren, geen normale badkamer (wateremmertje maar geen douche) en een dikke laag stof op alles. Vervolgens hebben we een handdoek over het kussen heen gewikkeld, onszelf in de lakenzakken gerold en de klamboe over het hoofdbord van het bed gehangen bij gebrek aan plek om op te hangen. Moet een heel grappig zicht geweest zijn! Na een paar uurtjes slaap was het alweer tijd om op te staan want we vlogen al vroeg in de ochtend terug naar Surabaya
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
