jogjakarta

Mijn eerste vliegreis in mijn eentje verliep zonder problemen. Toen ik bij de luchthaven ging inchecken voor mijn vlucht, kreeg ik zelfs spontaan een plaats aan het raam omdat ik alleen reisde en extra beenruimte omdat ik zo groot was (met mijn 1 meter 68!!). Heerlijk gevlogen dus! Eenmaal aangekomen bij het hotel in Jogjakarta, kon ik zo bij de rest aanschuiven voor het ontbijt. Hierna vertrokken we naar het paleis van de sultan. Dit was best wel mooi om te zien. Alleen waren we er niet van op de hoogte dat op vrijdag (gebedsdag in Indonesie) niet alles te bezichtigen was en hebben we daarom de binnenvertrekken niet kunnen zien. Vervolgens zijn we met zijn 3en (Bas, Lysanne en ik), met paard en rijtuig op weg gegaan naar een batik artshop waarvoor we getipt waren. In Jogjakarta wordt het in tegenstelling tot de rest van Indonesie niet gewaardeerd als je ergens interesse in toont en het vervolgens niet koopt. Je moet hier best wel behoorlijk mee oppasssen. De art shop waar wij heen gingen was echter heel erg vertrouwd. Bij het attelier werd ons getoond hoe de batikdoeken gemaakt werden en legde hij ons uit wat het verschil was tussen de verschillende stijlen en technieken. Met kleine instrumentjes in 3 verschillende formaten (wat verschillende diktes aan de lijnen gaf) werd door het vormen van puntjes, lijnen gemaakt en zo ook patronen en tekeningen. In tegenstelling tot de kunst die ik in Ubud gezien had, vond ik het hier echt heel mooi en het was me ook gelijk duidelijk dat ik er een mee wou nemen. Na lang twijfwelen heb ik uiteindelijk gekozen voor en doek in maar 1 tint, en ook Lysanne en Bas kochten er een in dezelfde stijl. De doeken werden uit de lijst gehaald en opgevouwen tot een klein paketje zodat ze makkelijk in de tas mee naar huis kunnen.
Vervolgens zijn we met de becak (een fietstaxi) nog naar een zaakje geaan waar ze wajongpoppen maakten (een soort trekpoppen) maar dit vonden we niet echt heel boeiend dus zijn we snel verder gegaan naar een druk marktje wat we onderweg al tegengekomen waren. Achter dit marktje bleek een waterpaleis te zitten. Onderweg raakte we aan de praat met een man en vrouw en deze stelden voor ons hierbij te gidsen. Eerst toonden ze ons het gangenstelsel wat zich op een andere plek bevond. Hier had zich vroeger een tunnel voor de sultan in bevonden die helemaal doorliep tot aan de kust zo'n 20 km verder. De tunnel was nu echter dichtgemetseld. Er werd ons verteld dat dit was omdat een groot aantal mensen verdwaald en verdwenen was in de tunnels door de magie die zich daar bevond. Vervolgens hebben we het waterpaleis zelf bezichtigd. Het hoofddeel bestond uit 2 zwembaden en een gebouwtje tussen beiden in waar normaalgesproken de keizer zich bevond. Vanuit de toren van dit gebouwtje kon hij de vrouwen bespieden die in het bad mochten komen baden en selecteerde hij daaruit zijn potentiële nieuwe vrouw. Uit het eerste zwembad selecteerde hij degenen van zijn voorkeur en die mochten vervolgens naar het andere zwembad waar hij de laatste selectie hield. Het is voor het eerst dat de sultan die er nu is maar 1 vrouw heeft. Vroeger hadden ze allemaal een flink aantal vrouwen. Er was een sultan die zelfs in totaal 72 kinderen had bij een groot aantal vrouwen! Ook de woonvertrekken hebben we bezichtigd maar door een aardbeving die in het verleden geweest was waren deze niet meer zo bijzonder om te zien.

De volgende dag was het vroeg opstaan want we wouden de Borobudur bij zonsopkomst zien. We hadden met een chauffeur geregeld dat hij ons die dag zowel naar de Borobudur als de Prambanan zou brengen. Hij had voor ons uitgerekend wanneer we zouden moeten vertrekken om de zonsopkomst te kunnen zien. Dit bleek om half 5 te zijn. Dus het was weer een kort nachtje! Echter was iemand bij ons 20 minuten te laat, en bleek half 5 vertrekken überhaupt al wat te laat geweest te zijn dus van de zonsopkomst hebben we niet veel gezien. Eenmaal aangekomen bij het uitkijkpunt was het hollen en rennen, hup alle trappen op ( en dat waren me er eens veel!) maar bovengekomen stond de zon al lang en breed aan de hemel. Terug naar beneden dus maar weer om de tempel zelf te gaan bekijken. Dit was echt heel indrukwekkend. De Borobudur was net zo mooi als in de boekjes! Het is op dit moment de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Absurd eigenlijk als je bedenkt dat dit enorme bouwwerk jaren geleden bij toeval ontdekt is onder de grond. Dit valt waarschijnlijk te wijten aan uitbarstingen van de nabijgelegen Merapi vulkaan, waardoor de volledige tempel bedekt is geraakt. Bij het betreden van de tempel konden we onze eigen Sarongs in onze tas laten zitten, want we kregen er 1 van daar. Met tekens en symbolen, om ons te beschermen tegen de mystiek die zich in de tempel bevond en zich anders op ons zou kunnen nestelen. In de tempel bevinden zich onder een soort grote belvormige attributen een budha, waarvan gezegd wordt dat je geluk en succes zal ervaren als je in staat bent om hem aan te kunnen raken. Ondanks dat dit tegenwoordig verboden is, hebben we het natuurlijk niet kunnen laten om hem stiekem aan te proberen raken. Zelf kon ik net bij de voet van het beeld! Dus dan zou het voorlopig allemaal toch wel goed moeten gaan!
Wel was het ongelofelijk druk bij deze tempel. Hele bussen met schoolkinderen begaven zich naar de tempel, en wat dan wel weer een beetje jammer is, was dat wij zeker een uur langer bij de tempel geweest zijn omdat we echt letterlijk geterroriseerd werden door hele groepen kinderen (en volwassenen!) die met ons op de foto wilden of stiekem foto's van ons maakten. Doordat ze constant om ons heen zwermden was het ook best wel moeilijk om zelf een fatsoenlijke foto van de tempel te kunnen maken. Toen we het op een gegeven moment vrij beu waren en 'nee' zeiden op het verzoek om met hun op de foto te gaan kregen we een hoop pruillipjes en verontwaardigde reacties maar voor ons was het gewoon echt genoeg geweest.

Na de Borobudur reden we verder naar de Prambanan. Ook dit was een hele mooie en indrukwekkende tempel. (En minder druk! Wat ook wel weer even fijn was!). Voor een klein bedrag ging er net als bij de Borobudur een gids met ons mee die ons alles liet zien. Overigens echt een aanrader voor degenen die iets soortgelijks van plan zijn, want het kost heel weinig en je komt zo veel meer te weten over het hetgeen je ziet dan wanneer je alleen gaat kijken. Het Hindoe-Javaanse tempelcomplex heeft ooit bestaan uit wel 1000 losse tempels. Als sinds 1918 zijn ze bezig met het restaureren van de tempels. De 3 grote hoofdtempels gewijd aan de belangrijkste goden: Shiva, Brahma en Vishnoe, en de 3 iets kleinere tempels gewijd aan hun transportdieren zijn samen met nog enkele kleine tempeltjes afgerond. Echter zijn er nog honderden tempels die nog niet gerestaureerd zijn. De stenen van de tempels passen door de vorm die ze hebben, letterlijk als een soort puzzelstukjes in elkaar maar liggen verspreid over het hele terrein. Er gaat dus enorm veel tijd overheen om uit te vogelen wat bij elkaar hoort. In de grote tempels bevonden zich in het midden van de tempel een beeld van de god waar hij aan gewijd was. De gids vertelde dat er vooral veel waarde gehecht werd aan de verering van Shiva, de god van de vernietiging omdat ze moesten zorgen dat hij genadig bleef. Hierna was Vishnoe heel belangrijk, de bewaker. En Brahma de schepper. Ondanks dat je binnen het hindoeïsme honderden goden hebt, geloven ze wel in 1 god. De verschillende goden worden eerder gezien als de gedaantes die de god kan aannemen en via wie zij hun respect kunnen tonen. Hoe men ooit in de 9de eeuw in staat is geweest om een dergelijke constructie te bouwen weten ze nog steeds niet. In Indonesië gaat er echter een mythe rond over het ontstaan. De mooiste prinses van het land zou geleefd hebben in Jogjakarta en een prins was verliefd op haar. Zij wou echter niet trouwen en gaf hem daarom een onmogelijke taak als voorwaarde om haar te mogen trouwen. Dit was het bouwen van 1000 tempels in 1 nacht. Echter wist de prinses niet dat hij beschikte over een leger van geesten en deze bouwden in razend tempo de tempels. Omdat de prinses bang was te verliezen vroeg zij de boeren in het nabij gelegen dorp om hun koren te verbranden zodat de lucht rood zou kleuren als van de ochtendzon. De prins was hierdoor te laat en had precies 999 tempels. Toen hij er echter achter kwam dan de prinses hem bedrogen had veranderde hij haar in steen en zo waren er toch nog 1000 tempels. Door een groot aantal mensen wordt dit verhaal ook echt geloofd. Net als een heleboel andere mythes overigens.

's Avonds bij het eten werd ons verteld over en full moon party. Dit is een fees wat alleen met volle maan georganiseerd wordt, altijd op het strand, en mensen beschilderen hun armen en benen met fluoriserende shmink. Dit wouden we wel eens meemaken en dus vertrokken we savonds met de taxi naar het feest. Eenmaal aangekomen bleek het feest echter maar heel klein te zijn en was er van de fluoriserende kleuren weinig te zien. Wel hebben we gewoon een gezellige avond op het strand gehad. Om te drinken was er bier uit gesloten flessen, en een schaal met meloenpunch. Twee van onze groep hadden een slok van de meloenpunch geprobeerd en kregen later op de avond een serieuze klap met de hamer. Toch niet helemaal goede drank geweest waarschijnlijk, maar daar staat het hier ook om bekend. Op de terugweg hadden we overigens nog wel even een eng moment. De taxichauffeur waar we mee meereden viel gewoon in slaap en slingerde heel de weg over! Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

De laatste dag hebben we nog even lekker genoten aan het zwembad en zijn vervolgens met de trein terug richting Surabaya gegaan. We zaten alleen recht onder de airco, en koud dat we het hadden! Het moet een heel grappig zicht geweest zijn om ons verkleumd te zien zitten, terwijl we ons warm probeerden te houden onder handdoeken, sarongs en vestjes. Die 5,5 uur duurde zo toch nog behoorlijk lang!