Bromo vulkaan java

Om 11 uur savonds vertrokken we met een busje richting de bromovulkaan om daar 's ochtends de beroemde zonsopgang te kunnen zien. In een tocht van ongeveef 3 uur reden we tot halverwege de berg waar de vulkaan zich bevond. Hier stapten we over op jeeps waarmee we het laatste stuk van de klim aflegden. In net begin vond ik dit best wel eng want ze reden hartstikke hard over de steile onverlichte bergpaden. Waarbin ook nog eens de ramen heel erg aansloegen. Stiekem een beetje bang dat onze chauffeur helemaal niks meer zou zien en vervolgens de berg zou afrijden gingen wij tevergeefs met doekjes over de voorruit om de condens weg te proberen werken. De weg was zo hobbelig dat het in onze jeep zonder fatsoenlijke vering bijna leek alsof we niet eens echt over een weg reden. Ergens halverwege ben ik zelfs met mijn hoofd tegen het plaffond gevlogen. Toch had het ook wel weer iets grappigs, maar een vermoeiende rit was het wel. Als eerste werden we naar een punt gebracht van waar we naar een plek zouden kunnen wandelen waar we de zonsopgang mooi zouden kunnen zien. Met zaklampen waanden we ons in net donker over onverharde paden naar dit plekje. Eenmaal aangekomen wijsde de man naar kinks en zei daar komt straks de zon op. Lichtelijk verward vroegen we vervolgens waar de Bromo dan staat. Waarop er vrolijk naar rechts werd gewezen. Toen wij hierop aangaven dat we eigenlijk wel in gedachten gehad hadden om de zonsopkomst bij de Bromo zelf te zien was ons antwoord dat je de Zonsopkomst toch overal kon zien! Zo gaan dingen in Inonesie! Op ons verzoek werden we met wat tegenzin toch nog naar een andere plek gebracht. Met flink wat haast ( nog wat harder scheuren met de jeeps) om de zonsopkomst niet te missen zijn we welliswaar niet op de juiste, maar toch in ieder geval een betere plek te recht gekomen. vanaf een berg hebben we de zon mooi zien opkomen. Door de grote hoogte is het licht wat je ziet bij de zonsopkomst nog veel mooier dan normaal. Helaas hebben we alleen het licht niet op de vulkanen kunnen zien schijnen omdat we nog steeds aan de verkeerde kant van de vulkaan stonden. Desondanks was het wel een heel mooi uitzicht. Vervolgens zijn we naar de vulkaan zelf gegaan. Door de zandzee, een vlakte van lavazand reden we naar de voet van de vulkaan. Appart om te zien dat er tussen al de groene natuur ineens een optische woestijn lag. Na een flinke klim, een steile helling van 2 kilometer en vervolgens een trap van 249 treden ( inclusief veel spijt dat ik niet achterop een paardje de eerste 2 kilometer heb afgelegd) stonden we boven. Vanachter een balustrade kon je zo de actieve vulkaan inkijken. Hier kwam allemaal witte rook en zwaveldampen uit. Wat wij heel eng vonden was dat er mensen waren die langs de ballustrade glipten en de kraterrand van de vulkaan afliepen. Er schijnt jaarlijks toch wel eens iemand naar beneden te glijden! Ook leken wij ongeveer een interessantere toeristische atractie te zijn dan de vulkaan, aangezien ik nog
Volgensmij met meer Indonezen en Chinezen op de foto heb gemoeten dan dat ik zelf foto's van de vulkaan gemaakt heb. Vervolgens zijn we nog met de jeeps naar een ander mooi punt geweest en zijn we weer terug huiswaarts gegaan waar we smiddags nog snel een extra dutje gedaan hebben om genoeg energie op te doen voor de volgende stagedag.